Lugo, 26 de febreiro de 2023. A Tenencia de Alcaldía achega a poesía de Rosalía de Castro aos locales de hostalería de Lugo e aos comedores escolares colaborando coa campaña Caldo de Gloria posta en marcha pola Fundación Rosalía de Castro. A concelleira de Cultura, Maite Ferreiro, xunto co Tenente Alcalde, Rubén Arroxo e Felipe Rivas, concelleiro de Educación fixeron hoxe entrega dos manteis individuais editados pola Fundación, que recollen o poema Miña casiña, meu lar, no que a poeta explica como facer un caldo humilde e no que se relata a épica diaria da supervivencia.

Maite Ferreiro, destacou a importancia da figura “moderna, poderosa e valente” de Rosalía, e afirmou que isto converte á poeta “nunha das mellores figuras que nos definen como pobo”. Con esta iniciativa, a Tenencia de Alcaldía pretende “achegar a toda a veciñanza de Lugo a poesía de Rosalía para facilitar o coñecemento dunha das figuras máis destacadas da cultura galega”.

“Rosalía foi pioneira na defensa da nosa lingua, pioneira na defensa dos dereitos e pioneira na defensa dos dereitos das mulleres e por iso é preciso lembrar a esa Rosalía feminista, inconformista, e rebelde que rompeu moldes e que hoxe sigue sendo un referente”, afirmou Maite Ferreiro.

No poema, unha muller pobre conta un capítulo da súa épica diaria: a de sobrevivir. Esta muller que vai de Santiago a Padrón e chega á casa mollada e esfameada, a pesar de que carece de todo e de que os seus avaros veciños lle negan o que lles sobra, consegue o milagre da supervivencia: facer un humilde caldo de gloria e un bolo do pote. No seu triunfo sobre a desventura e a pobreza, ao pé da quentura da lareira no seu fogar, está tamén a lección de como con case nada o ser humano é quen de sobrevivir e ademais ser feliz.

 

POEMA Miña casiña, meu lar’

Miña casiña, meu lar,

cantas onciñas

de ouro me vals.

 

Vin de Santiago a Padrón

cun chover que era arroiar,

descalciña de pé e perna,

sin comer nin almorzar.

Polo camiño atopaba

ricas cousas que mercar

i anque ganas tiña delas

non tiña para as pagar.

Nos mesóns arrecendía

a cousas de bon gustar,

mais o que non ten diñeiro

sin elas ten que pasar.

Fun chegando á miña casa

toda rendida de andar;

non tiña nela frangulla

con que poidera cear.

A vista se me varría

que era aquel moito aunar.

Fun á porta dun veciño

que tiña todo a fartar;

pedinlle unha pouca broa

e non ma quixo emprestar.

As bagullas me caían

que me fora a avergonzar.

Volvinme á miña casiña

alumada do luar;

rexistrei cada burato

para ver de algo atopar:

atopei fariña munda,

un puñiño a todo dar.

Vino no fondo da artesa,

púxenme a Dios alabar.

Quixen alcende-lo lume,

non tiña pau que queimar.

Funllo a pedir a unha vella,

tampouco mo quixo dar

si non era un toxo verde

para me facer rabiar.

Volvín triste coma a noite

a chorar que te chorar.

Collín un feixe de palla,

do meu leito o fun pillar.

Rexistrei polo cortello

mentras me puña a rezar

e vin uns garabulliños

e fieitos a Dios dar.

Meu San Antón milagroso,

xa tiven fogo no lar!

Arrimei o pote ó lume

con augua para quentar.

Mentras escaravellaba

na cinza, vin relumbrar

un ichavo da fertuna…

Miña Virxe do Pilar!

Correndiño, correndiño

o fun en sal a empregar.

Máis contenta que unhas páscoas

volvín a porta a pechar

e na miña horta pequena

unhas coles fun catar.

Con un pouco de unto vello

que o ben soupen aforrar

e ca fariñiña munda

xa tiña para cear.

Fixen un caldo de groria

que me soupo que la mar,

fixen un bolo do pote

que era cousa de envidiar.

Despois que o tiven comido,

volvín de novo a rezar

e despois que houben rezado

puxen a roupa a secar,

que non tiña fío enxoito

de haber tanto me mollar.

Nantramentras me secaba

púxenme logo a cantar

para que me oíran

en todo o lugar:

 

Meu lar, meu fogar,

cantas onciñas

de ouro me vals.